Wereldpoëzie – Het zout van de taal – O sal da Língua | Eugénio de Andrade

Deze anthologie is een primeur

EUGÉNIO DE ANDRADE, pseudoniem voor José Fontinhas, werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa da Atalaia (Beira Baixa) en stierf op 13 juni 2005 in Porto. Zijn afkomst van een familie van boeren beïnvloedde sterk de thematiek en de toon van zijn poëzie. Als jongeling leefde hij in meerdere Portugese grootsteden waaronder Coimbra en Lissabon, maar bracht zijn laatste levensjaren door in de havenstad Porto waar zich ook de Stichting Eugénio de Andrade bevindt die in 1994 werd opgericht.

Eugénio de Andrade is een bijzonder productief dichter geweest. Vanaf 1945 publiceerde hij een dertigtal poëziebundels, poëtisch proza, kinderboeken en onder meer poëzievertalingen van Federico García Lorca, Sappho, Reverdy, René Char, Ritsos en een Antología personal de la poesia portuguesa, die reeds zes herdrukken heeft gekend, een must voor eenieder die zich in de Portugese dichtkunst wil verdiepen. Zijn poëzie werd in meerdere talen vertaald, evenwel nooit eerder in het Nederlands, wat van deze anthologie een primeur maakt. Het werk van deze dichter, wellicht de belangrijkste naoorlogse Portugese dichter, werd meermaals bekroond, ondermeer met de Luis de Camoesprijs (2001), de belangrijkste literaire prijs van zijn land.

Het poëtisch oeuvre van de Andrade behoort tot de generatie van ná het modernisme, dat in Portugal een grote bloei kende met tijdschriften zoals Orpheu of Presença. Zijn werk is een van de meest persoonlijke en kritische stemmen van de tweede helft van de twintigste eeuw. Ondermeer met Mario Cesariny, Antonio Ramos Rosa en Sophia de Mello Breyner Andresen biedt die generatie een ethische, mooi gecomponeerde poëzie die zich ook voor het alledaagse interesseert. Tijdschriften als Arvore, Cadernos de Poesia of Cassiopeia getuigen van deze verandering tijdens de jaren 1940 en 1950. Pas in de jaren 1960 duikt een nieuwe generatie dichters op met de tijdschriften Poesia 61 en Poesia Experimental.