Mist | Harm Puite

Ik voel me erg verdrietig worden en moet m”n tranen bedwingen. Ik vertel dat dit niet de eerste keer was dat een man over mij heen loopt, zich aan mij opdringt en ik geen weerstand daartegen kan bieden. En de soep blijft overkoken. Uit m”n hoofd, m”n neus, m”n oren, m”n mond. Dan gaat het allemaal heel snel en ik weet niet wat me overkomt. Ik rol halsoverkop terug naar 1958 en ben weer dat jongetje van vijf dat van z”n paadje geplukt wordt. Dan schrik ik ervan dat ik dat jongetje alleen maar de schuld kan geven van alles wat er toen gebeurd is. Hoezeer ik dat kleine jongetje afwijs.

Iedereen zoekt een eigen weg. In de potdichte mist is een vijfjarige op weg van school naar huis. Onderweg kiest hij zijn eigen paadje, verborgen in de mist. Een man maakt een einde aan zijn onschuld en sindsdien voelt hij een kilte om zich heen en hoort eigenlijk nergens meer bij.
Totdat hij voor het eerst een reis maakt naar Mexico en daar voelt hij zich helemaal thuiskomen. Hij ontmoet daar zijn tweede familie en gaat er steeds weer naar toe. Eindelijk lukt het hem om de zwarte schim die over zijn schouder in zijn oor fluistert, die hem dwingend vast kan pakken en doen verstijven, recht in de ogen te kijken.
Dit boek is niet alleen een verslag van een innerlijke reis, maar ook van reizen door Mexico en bevat veel interessante informatie over de spirituele cultuur van dat land. En steeds speelt het eigen verhaal van de auteur daar doorheen.

“Na zijn onderdompeling in het Mexicaanse dodenfeest besluit Harm Puite zijn vroegste herinneringen om te woelen en zo zijn demonen in de ogen te kijken. Een intiem en moedig verslag.”
Douwe Draaisma